گچ صنعتی و کاربردهای آن

ریخته گری محصولات سرامیکی معمولا” در قالب های گچی انجام می‌شود چرا که آب دوغاب به آسانی جذب آن می‌شود، برای این که قابلیت جذب آب سطح قالب گچی زیاد باشد، سطح آن باید از هر نوع لایه پوشش دهنده مثل صابون و غیره عاری باشد چون کار ریخته گری با وجود این عوامل مختل می‌شود. عمر کارکرد قالب های گچی به عواملی از جمله: نحوه کاربرد آنها، میزان نقوش سطح قالب، و نوع دوغابی که مورد استفاده قرار می‌گیرد، بستگی دارد. قالب هایی که سطوح نقش دار دارند، را می‌توان حداکثر برای ۴۰ نوبت ریخته گری مورد استفاده قرار داد، قالب های ساده و کوچک تا ۷۰ نوبت و قالب های بزرگ را برای ۱۰۰ نوبت ریخته گری می‌توان مورد استفاده قرار داد. با توجه به شواهد موجود به نظر می رسد گچ برای اولین بار در اوایل قرن ۱۸ در فرانسه مورد استفاده قرارگرفت، بطوریکه خیلی زود دارای کاربرد گسترده ای شد. قبل ازگچ، قالب ها از چوب، فلز، یا بدنه های سرامیکی که از پختن رسی های موجود در هر محلی تهیه می شدند، ‌استفاده می شد و قطعات از طریق کوبیدن و متراکم کردن بدنه رسی درون قالب شکل می گرفتند. تاریخچه ابداع روشی به نام ریخته گری دوغابی به سال ۱۷۸۰ میلادی باز می شود. یعنی زمانی که فرانسوی ها از قالب گچی برای ساخت بدنه های چینی استفاده کردند. پس از آن در دهه اول قرن نوزدهم این روش سریعاً به انگلستان و سپس به سایر نقاط منتقل شد. آنچه که باعث شد تا گچ بعنوان یک ماده مناسب جهت ریخته گری دوغابی مطرح شود، خواص بسیار خوب آن از نظر درصد، اندازه و توزیع اندازه تخلخل است که توسط ریزساختار متخلخل آن حاصل می شود.